Grodzisko w Niewiarowie położone jest na krawędzi doliny, w widłach rzeki Rumiejki i cieku bez nazwy.

Informacje archiwalne: Grodzisko pierścieniowe o majdanie kolistym i nasypie czworokątnym. Wysokość wału od wewnątrz 0,5-3 m, od zewnątrz od 3 do 8 m. Średnica wału ok. 35 m. Od strony S w kierunku strugi widoczna pozostałość starej grobli.

Stan obecny: Pozostałości grodziska z zachowanym niewielkim fragmentem majdanu (ok. 30-40%) otoczonego pierwotnie potężnym wałem.

W 1968 r. ekspedycja wykopaliskowa pod kierunkiem M. Miśkiewicz przeprowadziła na grodzisku badania sondażowe. W niewielkim wykopie, założonym na granicy majdanu i rozsypiska wału udało się uchwycić zarysy ziemiankowej konstrukcji mieszkalnej. W 1979 r. ratownicze (postępujące niszczenie stanowiska) badania wykopaliskowe na obiekcie przeprowadziła ekspedycja IA UW pod kierunkiem W. Peli. W wykopach założonych na majdanie grodziska odsłonięto warstwę spalenizny oraz skupisk kamieni, prawdopodobnie palenisk, które badacz stanowiska uznał za relikty zabudowy naziemnej. Natomiast bliżej rozsypiska wału zarejestrowano obiekty interpretowane jako półziemianki. Z kolei pod nasypem wału odkryto warstwę spalenizny i zwęglonych drewnianych belek.  Na skutek dalszej degradacji stanowiska w 1984 r. badania ratownicze przeprowadziła ekspedycja wykopaliskowa pod kierunkiem M. Rębkowskiego i L. Kaczmarka.

Obiekt znany w literaturze od XIX w., w tradycji ludowej jako Okopy.

Datowanie: XI-XIII w.