Grodzisko w Rajgrodzie zajmuje większą część rozległego morenowego wyniesienia na zachodnim krańcu półwyspu wchodzącego we wschodnią zatokę jez. Rajgrodzkiego. Wzgórze z grodziskiem było silnie przekształcone w czasach nowożytnych (dwór z XVI–XVII w.), dlatego też trudno zrekonstruować wygląd wczesnośredniowiecznego grodu. Tym niemniej można powiedzieć, że majdan miał prawdopodobnie kształt wieloboczny o wymiarach ok. 100 x 70 m. Badania wykopaliskowe wykazały, że grodzisko posiadało obwałowania, zniwelowane przez budowę wspomnianego dworu. Na terenie stanowiska oprócz materiałów wczesnośredniowiecznych odkryto także zabytki z wczesnej epoki żelaza, okresu wpływów rzymskich oraz późnośredniowieczne i nowożytne. Wejście do grodu znajdowało się prawdopodobnie po jego wschodniej stronie. Od strony południowej do stoku grodziska przylega dość duże plateau osady, na którym obok materiałów wcześniejszych oraz nowożytnych odkryto nawarstwienia i ceramikę wczesnośredniowieczną. Teren ten mógł być częściowo ufortyfikowany. Obserwacje terenowe wskazują, że półwysep, na którym znajduje się warownia, mógł być intensywnie wykorzystany pod osadnictwo, po północno-wschodniej stronie stanowiska mogło znajdować się podgrodzie. Jest to bowiem rozległy płaski teren ograniczony dość ostro nachylonymi stokami opadającymi do jeziora, doskonale nadający się do tego celu.

Grodzisko identyfikowane jest ze znanym ze źródeł pisanych grodem Raj.

Grodzisko znane w literaturze od XIX w.  pod nazwami Zamczysko, Góra Zamkowa, Rajgród.

Datowanie: X-XIII w.